Spektakl "Napis"

reżyseria Maciej Englert
scenografia Marcin Stajewski
kostiumy Anna Englert

W obsadzie:
Marta Lipińska, Monika Krzywkowska, Agnieszka Pilaszewska, Leon Charewicz, Krzysztof Kowalewski, Janusz Michałowski

Pewnego dnia w windzie domu przeciętnych, "politycznie poprawnych", obywateli Europy pojawia się obelżywy napis. Napis dotyczy nowego lokatora. Z pozoru mało znaczące wydarzenie przeradza się w nie lada aferę, a lokatorzy domu, osoby bez widocznych ułomności, uchodzące za spokojne i zrównoważone, przeciętnie obyte, zmieniają się w stado hien.

O Géraldzie Sibleyras prasa francuska pisze, że jest autorem, "na którego można liczyć i z którym trzeba będzie się liczyć! Jest młody, ma pomysły, talent i styl." I dodaje: "to pełen werwy, władający ostrym piórem i poczuciem humoru żartowniś. [...] Wpada w szał na widok głupoty ludzkiej, która niesie ze sobą stereotypy i tak zwane "prawdy niepodważalne", poznawane podczas lektury kolorowych pisemek".

Prapremiera "Napisu" odbyła się w Paryżu w 2004 w teatrze Petit Montparnasse. Zebrała nominacje do Molierów i nagrodę za jedną z ról.

Janusz Michałowski za rolę Pana Bouvier otrzymał główną nagrodę X Ogólnopolskiego Festiwalu Komedii TALIA 2006.

Przedstawienie trwa 1 godz. 30 min (bez przerwy)

Fragmenty recenzji:

[...] Doskonale to jest skonstruowane. Dawno też nie widziałem spektaklu, w którym wszyscy aktorzy, a jest ich tu szóstka, graliby jak super drużyna hokejowa. Każdy na swojej pozycji strzeleckiej albo obronnej prowadzi krążek z lekką pewnością ręki, zwodzi przeciwnika, by tym skuteczniej oddać nagły strzał. I nieważne, czy to wytrawni wyjadacze komedii, jak Marta Lipińska i Krzysztof Kowalewski, przypisani raczej dramatowi Agnieszka Pilaszewska, Janusz Michałowski i Leon Charewicz czy najmłodsza i najmniej znana, ale zawsze doskonała Monika Krzywkowska.

Warszawski "Napis" jest nie tyle o poprawności politycznej czy pokrętnościach języka fałszującego faktyczny stan rzeczy, ile o przeklętych skutkach modnych teoryjek na temat "właściwego sposobu bycia" nowoczesnego społeczeństwa. Przemoc nowych rytuałów każących starym repom zachowywać się jak stado baranów usiłujących bez przerwy "być na bieżąco" jest w stanie zgwałcić w białych rękawiczkach każdą niezależność i indywidualną wolność.

Ta lekka francuska farsa ma niespodziewany ciężar poważnego ostrzeżenia przed totalitaryzmem w dowolnej postaci.

Jacek Sieradzki, Tadeusz Nyczek, Przekrój nr 1, 05 stycznia 2006

[...] Englert zachowuje reguły realizmu, budując na scenie typowy mieszczański salon. Bohaterowie rozsiadają się na wygodnych fotelach, popijają whisky. Z pozoru więc mamy teatr tradycyjny, oparty na kulturalnej konwersacji. W istocie jest inaczej, bo u Sibleyras`a słowa to broń. Służą do tego, by ranić, a nawet zabić przeciwnika. A w "Napisie", pełnym z pozoru idealnych francuskich mieszczan, pękają reguły i wszyscy stają przeciw sobie. Efekt? Przyjemne rozmówki stają się nie do zniesienia, a śmiech zamiera na ustach. Wystarczy spojrzeć na zaszczutego Lebruna (najlepsza od lat rola Leona Charewicza) i jego wahającą się, po której stronie stanąć, żonę (Monika Krzywkowska). Są jeszcze Marta Lipińska, Agnieszka Pilaszewska, Krzysztof Kowalewski i Janusz Michałowski jako uśmiechnięci oprawcy. Rola w rolę wręcz idealnie obsadzeni, po prostu doskonali.

Jacek Wakar, Dziennik, 23 sierpnia 2006