O filmie "Królowie nocy"

Kino Świat przedstawia film "Królowie nocy"

W rolach głównych:
Joaquin Phoenix

Mark Wahlberg
oraz
Eva Mendes

Robert Duvall

Premiera: 8 luty 2008
Czas trwania: 117 min
Produkcja: USA 2007

Dystrybucja w Polsce:
Kino Świat Sp. z o.o.
ul. Belwederska 20/22,
00-762 Warszawa,
tel. (22) 840-68-01
PR Ania Trzewiczyńska, [

](mailto:[email protected])

OBSADA:

Bobby Green - Joaquin Phoenix
Joseph Grusinsky - Mark Wahlberg
Amanda Juarez - Eva Mendes
Burt Grusinsky - Robert Duvall
Vadim Nezhinski - Alex Veadov
Freddie - Dominic Colon

TWÓRCY FILMU:

Reżyseria i scenariusz - James Gray
Zdjęcia - Joaquín Baca-Asay
Montaż - John Axelrad
Muzyka - Wojciech Kilar
Scenografia - Ford Wheeler
Kostiumy - Michael Clancy
Producent - Marc Butan, Joaquin Phoenix, Mark Wahlberg, Nick Wechsler

KRÓTKO O FILMIE:

Porównywany do „Infiltracji” Martina Scorsese, trzymający w napięciu thriller, który prezentowany był podczas Festiwalu Filmowego w Cannes 2007.

Nocne życie, nieczyste interesy, rosyjska mafia. Na tym tle rozgrywa się konflikt dwóch braci, z których jeden (Joaquin Phoenix, „Gladiator”), menadżer nocnego klubu, jest związany z przestępczym półświatkiem Nowego Jorku, a drugi (Mark Wahlberg, „Infiltracja”) to uczciwy i wierzący w sprawiedliwość policjant. Spór między nimi zaostrzy się, gdy na horyzoncie pojawi się piękna Amada (Eva Mendes, „Ghost Rider”)…

„Zachwycający!”
Premiere

„Doskonały!”
Le Monde

„Lepszy niż Infiltracja!”
Telerama

„Królowie nocy potwierdzają reżyserską klasę Jamesa Gray’a.”
Slant Magazine

„Pierwszorzędne aktorstwo i intrygujący scenariusz! Zatracicie się w tym świecie!”
Quad City Times

„Doskonały thriller policyjny, ukierunkowany na pokazanie charakterów i emocji.”
Salt Lake Tribune

„Klimatyczny, intensywny i doskonale zagrany.”
Chicago Sun Times

INFORMACJE O FILMIE:

Bobby Green (Joaquin Phoenix), menadżer legendarnego klubu nocnego El Caribe na brooklińskiej Brighton Beach, zmienił nazwisko, aby ukryć swe powiązania z rodziną, która od wielu pokoleń zasila szeregi nowojorskiej policji. Dla Bobbiego każda noc to szalona impreza, spotkania z przyjaciółmi, klientami i taniec ze swoją piękną portorykańską dziewczyną, Amandą (Eva Mendes).
Jest jednak 1988 rok i w Nowym Yorku rozkwita handel narkotykowy. Bobby stara się zachować przyjazny dystans wobec rosyjskiego gangstera, który działa w jego klubie – gangstera, którego namierzył właśnie jego brat, Joseph (Mark Wahlberg), energiczny oficer nowojorskiej policji oraz ojciec, Burt (Robert Duvall), zastępca naczelnika policji…

WE OWN THE NIGHT to dramat kryminalny o człowieku, który zdecydował się ukryć swą przeszłość po to, by odkryć, że prędzej czy później będzie musiał się z nią zmierzyć. Swój tytuł zawdzięcza hasłu patrolującej ulice Nowego Jorku jednostki policji kryminalnej z lat 80. Film reżyserował, będący również autorem scenariusza James Gray (Ślepy tor, Mała Odessa), producentami zostali Nick Wechsler, Marc Butan, Mark Wahlberg i Joaquin Phoenix, a producentami wykonawczymi – Todd Wagner, Mark Cuban i Anthony Katagas.
„Film ten wyrasta ze specyficznego i znanego gatunku – dramatu policyjnego”, wyjaśnia Gray. „Normalnie jednak film policyjny skupia się na procedurach i na tym, żeby złapać drania, który popełnił przestępstwo. Chciałem stworzyć obraz znacznie bardziej ukierunkowany na pokazanie charakterów i emocji. Gatunek jako taki jest tylko punktem wyjścia do opowiedzenia historii o człowieku zdeterminowanym przez swe przeznaczenie, a także o złożonych i wewnętrznie sprzecznych emocjach, które rodzą miłość i zdradę.”
„Zdolność człowieka, by odmienić swoje przeznaczenie jest znacznie bardziej ograniczona, niż chcielibyśmy wierzyć”, mówi Gray. „Wielką rolę w życiu odgrywają – bieg historii, kultura, niezależne od nas zdarzenia, a także instynkt i uczucia. To jest teren, który badam.”
Pomysł filmu zrodził się w związku z opublikowaną w New York Times fotografią pogrzebu policjantów. „Na zdjęciu wszyscy ci dorośli faceci ściskają się, zalani łzami, bo ich koledzy - funkcjonariusze zostali zabici na służbie”, przypomina sobie Gray. „Taki obraz niesie ze sobą niesamowicie silne emocje.”
Rok 1988 był rekordowy, jeśli chodzi o wprost epidemiczny wzrost liczby amatorów cracku w Nowym Jorku, przy tym rekordowy poziom osiągnął wskaźnik zabójstw, a wskaźnik wszystkich przestępstw był o 73 procent wyższy od średniej krajowej.
W tym samym czasie rozkwitało disco; na listach przebojów królowali George Michael, Gloria Estefan oraz Taylor Dane. Życie w klubach nocnych prosperowało dobrze, szczególnie w tak ruchliwej dzielnicy jak Brighton Beach w sąsiedztwie Brooklynu.
Gray pragnął uchwycić tę intensywność. „Bardzo chciałem zrobić coś wybuchowego, dramatycznego, a przy tym, najzwyczajniej, pełnego wartkiej akcji.”
„Ten film jest jednocześnie bardzo osobisty”, mówi dalej Gray. „Co wcale nie znaczy, że jest autobiograficzny. Kiedy pisałem scenariusz, wykorzystywałem elementy pochodzące z opowieści z lokalnych gazet, na równi z sytuacjami, o których dowiedziałem się jeżdżąc po ulicach z policyjnym patrolem. Poznałem wiele historii o ludziach, którzy przed swoim otoczeniem ukrywali powiązania z policją. Wszystko, co możecie zobaczyć w filmie inspirowane jest prawdziwymi zdarzeniami, ale wykorzystałem także własne relacje z ojcem i bratem. Tak więc „skradłem” wiele również ze swojej przeszłości.”
Gray inspiracji szukał również w amerykańskich filmach lat 70., które dotyczą zarówno problemów związanych z historią, polityką, jak i przynależnością do określonej klasy społecznej. „Oczywiście szczególny dług mam wobec Ojca chrzestnego, Chinatown i Francuskiego łącznika. Przejrzałem również niektóre filmy europejskie z lat 60., przede wszystkim Viscontiego, a także filmy japońskie z lat 50., które też koncentrowały się na tym, w jaki sposób historia i przeznaczenie kształtują ludzkie losy. I oczywiście kazałem całej mojej ekipie do późna w nocy oglądać wszystkie te filmy.”

Joaquin Phoenix i Mark Wahlberg, którzy pracowali już przy produkcji Ślepego toru, gorąco pragnęli znów dołączyć do załogi Gray’a. Obaj zyskali znaczący rozgłos od czasu tej współpracy w 2000 roku. Phoenix zdobył Złoty Glob w kategorii dla Najlepszego Aktora za swą rolę w filmie z 2006 roku Spacer po linie, a także był dwukrotnie nominowany do Oscara (Gladiator, Spacer po linie). Wahlberg zyskał uznanie krytyki za rolę mówiącego gangsterskim slangiem sierżanta z Bostonu w nagrodzonym Oscarem filmie Martina Scorsese Infiltracja. On sam za tę kreację dostał nominacje do Złotego Globu i Oscara.
Podpisani jako producenci WE OWN THE NIGHT, Phoenix i Wahlberg, szalenie entuzjazmowali się kolejną współpracą z Gray’em. Phoenix twierdzi: „James jest niezwykle skoncentrowany na tym co robi. Naprawdę przejmuje się filmem. W czasach tak silnej, samoświadomej ironii jest to rzadka zaleta. James cały czas jest nastawiony na to, żeby drążyć sprawy niezrozumiałe do momentu, aż znajdzie się odpowiedź. Co więcej potrafi zachęcać ludzi wokół siebie, żeby robili to samo.”
„James jest niewiarygodnie utalentowany, dlatego współpraca z nim oraz Joaquinem przy produkcji Ślepego toru stanowiła wspaniałe doświadczenie”, mówi Wahlberg. „Szczególnie pochlebiało mi to, że napisał rolę Josepha w WE OWN THE NIGHT z myślą o mnie.”
Producent Nick Wechsler, który współpracował z Gray’em przy dwóch jego wcześniejszych filmach, Mała Odessa oraz Ślepy tor, zauważa: „Jamesowi udało się zbudować niezwykle silne porozumienie z tymi dwoma aktorami. Myślał o nich podczas całego procesu poszukiwań, a następnie pisania scenariusza.
Gray mówi: „Mark posiada niezwykłą wrażliwość, przemawia przez niego prawda emocji. Posiada rodzaj gorliwości charakterystycznej dla Johna Garfielda z filmów powstałych w późnych latach 40.”
„Joaquin jest wspaniały, lecz w zupełnie inny sposób,” dodaje. „Przypomina mi Montgomery’ego Clifta i Ala Pacino; kogoś, kto nosi w sobie ogrom wewnętrznych konfliktów i w każdej chwili jest gotów eksplodować.”
Rola ojca głównych bohaterów, Burta Grusinsky’ego, została napisana specjalnie z myślą o Robercie Duvallu, sześciokrotnie nominowanym do Nagrody Akademii w kategorii dla Najlepszego Aktora, uhonorowanym tą nagrodą w 1984 roku za rolę w Tender Mercies, cztery razy nagrodzonego też Złotym Globem.
„Joaquin nazywa Duvalla mistrzem Jedi”, mówi Gray. „Możesz posłać Duvallowi najbardziej podkręconą piłkę, a on odbije ci ją celnie, tworząc postać mającą w sobie coś zdumiewającego. Poziom jego profesjonalizmu jest wprost niewiarygodny.”
Duvall wracał właśnie do domu z wakacji, kiedy Gray zadzwonił i poprosił go o przyjęcie roli. „Byłem zadowolony, że będę mógł ją zagrać – cieszyła mnie też perspektywa pracy z tak utalentowanymi ludźmi”, mówi Duvall.
Z głównej obsady ostatnią postacią jest dziewczyna Bobbiego, Amanda. Gray oglądał telewizję w pokoju hotelowym w Nowym Jorku, kiedy zobaczył wywiad z aktorką Evą Mendes, która zyskała uwagę krytyki dzięki rolom w filmach Dzień próby i Hitch. To, co w niej odnalazł, to wrażliwość i samoświadomość, które stanowią idealne kwalifikacje do roli lojalnej dziewczyny Bobbiego, nieprzygotowanej na poświęcenie, które będzie musiała ponieść, żeby uratować ich związek.
„Ponieważ znam Joaquina i Marka, wiedziałem, że ich umiejętności aktorskie są odpowiednie, zaś Duvall był legendą”, wyjaśnia Gray. „Największą przyjemność i niespodziankę sprawiła mi więc Eva, pokazując, jak niesłychane pokłady emocji kryje w sobie. Wspaniale było patrzeć, jak się to ujawniało.”

TAJNIKI PRODUKCJI:

Operator filmowy Joaquin Baca-Asay wywarł wrażenie na Gray’u swoją pracą w niezależnym filmie Rodger Dodger, który reżyser obejrzał podczas warsztatów w Sundance w Utah. Kiedy zaczęli rozmawiać, Baca-Asay zaproponował, żeby przyjrzeć się pracom Vincenta Desiderio, współczesnego amerykańskiego realisty. „Zmusił mnie, żeby pójść i kupić album tego artysty”, wspomina Gray. „I rzeczywiście znalazłem tam bajeczne i makabryczne obrazy, dające jednak rodzaj pięknego olśnienia. Pomyślałem wtedy, że to naprawdę interesujący facet.”
Uwzględnienie zarówno autentycznego kontekstu, jak i ikonicznych obrazów Nowego Jorku późnych lat 80. XX wieku, stanowiło cel, jaki wyznaczył sobie autor scenografii, Ford Wheeler, który zajmował się również scenografią na planie zdjęciowym w dwóch poprzednich filmach Gray’a.
„Zajmowanie się scenografią stwarza możliwość zrozumienia postaci i interpretowania ich w kategoriach materialnych, poprzez przedmioty należące do nich i poprzez ich otoczenie”, sugeruje Gray. „Ford był ze mną od początku, również przy realizacji dwóch pierwszych filmów i naprawdę zna mój gust i oczekiwania.”
Wheeler, wcześniej pracujący jako twórca scenografii w filmach Flirting With Disaster, Any Given Sunday czy Birth, był zadowolony z dołączenia do ekipy kogoś, kto ma tak wyrazisty smak artystyczny.
„James przygotował również książkę z różnymi wizualnymi odwołaniami, przedstawiającą w najwyższym stopniu realistycznie, a przy tym wszechstronnie to, co chciał umieścić w swoim filmie o roku 1988”, wyjaśnia Wheeler, który jako pierwszy zaproponował, że Bobby powinien mieć kolekcję zdjęć z Polaroidu i robić zdjęcia swoim przyjaciołom podczas zabawy. „Jest to dokładnie to, co sam robiłem w 1988 roku”, mówi.
Fotografowanie Nowego Jorku było priorytetowe dla Gray’a i na szczęście producenci popierali go w tym. „Nowy Jork daje filmowi autentyczność i realizm, którego ta opowieść potrzebuje”, mówi producent Butan. „Począwszy od twarzy ludzi z tłumu, przez statystów, wygląd budynków… Ten film musi być prawdziwy, z charakterem i odróżniać się od wielu innych filmów czy telewizyjnych show. Aktorzy drugoplanowi i statyści w naszym filmie są prawdziwymi nowojorczykami.”
Część ekipy odpowiedzialna za lokalizacje zdjęć znalazła trzy różne miejsca, które miały przedstawiać otoczenie zewnętrzne oraz wnętrza fikcyjnego klubu El Caribe. Do dramatycznych scen zewnętrznych posłużył „Palace Cathedral” na górnym Manhattanie w dzielnicy Washington Heights; bar w klubie sfilmowano w pochodzącym z lat 20. XX w. kinie Loews w Bronksie, a ogromny parkiet taneczny w El Caribe w rzeczywistości należy do kultowego klubu Webster Hall na dolnym Manhattanie.
Nauczony, by spodziewać się rzeczy nieoczekiwanych, Wheeler tłumaczy, że spółka miała robić zdjęcia do wielkiej sceny zbiorowej na polu porosłym wysoką, bagienną trawą, ale odwiedzając plan na dwa dni przed kręceniem sceny odkryli, że całe pole zostało wypalone do korzeni. Wywołało to kaskadę zmian w całym harmonogramie prac – i autor scenografii Wheeler był zmuszony urządzić mieszkanie Bobbiego w jeden dzień.
Podczas trwających dziesięć tygodni zdjęć, ekipa zdjęciowa i aktorska pracowała w kilku okręgach: w Bronksie, na Manhattanie, w Brooklynie i w Queens, często wśród tamtejszych odrapanych podwórek – wszystko po to, żeby uchwycić klimat i strukturę, jaką posiadał Nowy Jork w epoce przed Guilianim.

* * *

Odrębną rolę w WE OWN THE NIGHT odgrywa muzyka, jako że określa ona nie tylko czas akcji, ale także nadaje obrazowi swoisty ton. Zafiksowany na punkcie bluesa, jazzu i muzyki klasycznej, Gray starał się przywołać ducha lat 80. wykorzystując muzykę disco w scenach klubowych – ale, żeby podkreślić lepiej surowe emocje, które dominują w filmie, sięgnął po muzykę Wojciecha Kilara, legendarnego polskiego kompozytora, którego utwory były wykonywane przez dziesiątki międzynarodowych orkiestr i który skomponował ponad 35 filmowych partytur, wśród nich te do Bram Stoker’s Dracula, Pianisty i Portretu damy.
Kierownik muzyczny, Dana Sano, która również współpracowała wcześniej z Gray’em przy produkcji filmów Mała Odessa i Ślepy tor, napełniła brookliński klub nocny dźwiękami pamiętnych piosenek Blondie, Davida Bowie i The Clash, ale komplementuje reżysera za wybór klasycznych kawałków od Louisa Prima do Tito Puente dla sceny przyjęcia z udziałem rodzin policji nowojorskiej.
Wyróżniając Gray’a jako „twórcę filmowego, a nie reżysera”, podziwia jego wyrafinowany gust muzyczny i szeroką wiedzę na temat nieznanej muzyki z równie mało znanych zagranicznych filmów.
Gray przykładał wagę do wszystkich detali składających się na produkcję filmu – od ekipy operatorskiej do rekwizytorów. Przed kierownikiem rekwizytorni, Robertem J. Currie stało wyzwanie, by zrobić rozpoznanie, a następnie znaleźć lub wyprodukować autentyczne przedmioty z późnych lat 80.
„Nie jest tak, że można znaleźć sklep z policyjnymi akcesoriami z 1988 roku”, śmieje się. „Więc mieliśmy wiele pracy, żeby wszystko, co potrzebne do filmu odtworzyć i wyszukać. Dużo zachodu wymagało zwracanie uwagi na każdy szczegół i sprawianie, żeby wyglądał on jak najbardziej autentycznie.”
W WE OWN THE NIGHT Gray uzyskał ciekawą kombinację: udało mu się sfilmować autentyczne detale z czasu, o którym film traktuje, dołączyć do tego opowieść o głębokim ludzkim dramacie oraz żywiołową akcję.
„To zabawne, że tak wiele rzeczy miało na mnie wpływ podczas pracy nad tą historią, ale myślę, że najważniejszą z nich jest Henryk IV”, mówi reżyser. „Ostatecznie jest to historia człowieka, który musiał poświęcić frywolne życie wśród ciągłych zabaw, żeby zająć swoje miejsce w historii. W Henryku IV wszystkie te złożone emocje i choreografia akcji zostają umieszczone w niezwykle eleganckiej, prostej strukturze opowieści — WE OWN THE NIGHT nie wzoruje się dokładnie na dramacie Shakespeare'a, ale chciałem umieścić w tej opowieści podobny rodzaj archetypicznej, bazowej historii.”

OBSADA:

JOAQUIN PHOENIX (Bobby Green) urodził się w Puerto Rico i zaczął swoją karierę aktorską mając osiem lat. Jako małe dziecko zagrał szereg epizodów w produkcjach telewizyjnych, w tym takich przebojach jak Posterunek przy Hill Street i Murder She Wrote. W 1986 roku debiutował w filmie fabularnym Kosmiczny obóz, rok później wystąpił w obrazie Ruscy na Florydzie. Ron Howard obsadził go jako nastolatka w roli syna Dianne Weist w Spokojnie, tatuśku, lecz dopiero w 1996 roku młody aktor ponownie zyskał znaczenie, dzięki przebojowemu i entuzjastycznie przyjętemu przez krytykę występowi u boku Nicole Kidman w filmie Gusa Vana Santa Za wszelką cenę. W 1997 roku zagrał z Liv Tyler w Abbottowie prawdziwi, a następnie u Olivera Stone’a w Drodze przez piekło. W 1998 roku aktor pracował wraz z Vince’m Vaughnem w dwóch różnych filmach, Powrocie do raju oraz Martwych gołębiach. Następna w kolejności była rola w mrocznym thrillerze Joela Schumachera Osiem milimetrów.
W 2000 roku Joaquin otrzymał swoją pierwszą nominację do nagrody Akademii w kategorii dla Najlepszego Aktora Drugoplanowego za skomplikowaną kreację Commodusa w Gladiatorze Ridley’a Scotta. Oprócz nominacji do Oscara, Złotego Globu i BAFTA, otrzymał nagrody w kategorii za Najlepszą Rolę Drugoplanową od National Board of Review oraz Stowarzyszenia Krytyków Filmowych i Telewizyjnych (The Broadcast Film Critics).
Rok później zagrał w nominowanym do Oscara filmie Philipa Kaufmana Zatrute pióro razem z Kate Winslet; za rolę w tym filmie zdobył nagrodę Stowarzyszenia Krytyków Filmowych i Telewizyjnych. Tego samego roku wystąpił również wraz z Markiem Wahlbergiem, Jamesem Caanem i Ellen Burstyn w filmie Jamesa Gray’a Ślepy tor.
Phoenix kontynuował swą karierę grając brata Mela Gibsona w przebojowym filmie M. Night Shyamalana Znaki, zaś dwa lata później znów dołączył do ekipy reżysera grając w gotyckim thrillerze Osada. Użyczył swego głosu Kenai w animowanym filmie Disneya Brat Niedźwiedź. Ponadto na jego filmowym koncie znalazły się role we Wszystko dla miłości, Buffalo Soldiers, Płonącej pułapce oraz nominowanym do Oscara Hotelu Rwanda. W 2006 roku Phoenix zdobył Złoty Glob w kategorii dla Najlepszego Aktora za rolę w Spacerze po linie, w którym zagrał legendę amerykańskiej muzyki, Johnny’ego Casha. Jesienią 2007 roku wystąpił w filmie Droga do przebaczenia wspólnie z Markiem Ruffalo i Jennifer Connelly.

MARK WAHLBERG (Joseph Grusinsky) w 2007 roku otrzymał nominacje do Nagrody Akademii i do Złotego Globu za swą wybitną kreację w głośnym filmie Martina Scorsese Infiltracja. Godna uwagi kariera Wahlberga rozpoczęła się od udziału w filmie Penny Marshall Inteligent w armii oraz w Przetrwać w Nowym Yorku z Leonardo Di Caprio. Następnie stworzył gwiazdorską kreację grając wraz z Reese Witherspoon w thrillerze Strach. Aktor znajduje upodobanie w kreowaniu przeróżnych postaci pod okiem wizjonerskich twórców filmowych, takich jak David O. Russell, Tim Burton czy Paul Thomas Anderson. Przełomowa rola w Boogie Nights ustanowiła pozycję Wahlberga jako jednego z najbardziej rozchwytywanych hollywoodzkich talentów. Ważne role grał również w Złocie pustyni oraz Gniewie oceanu z Georgem Clooney’em, a także we Włoskiej robocie z Charlize Theron. Ostatnio wystąpił w piłkarskiej biografii The Invincible z Gregiem Kinnearem. Całkiem niedawno Wahlberg pojawił się też w filmie Strzelec, opartym na bestsellerowej powieści Point of Impact. Teraz ponownie dołączył do załogi reżysera Ślepego toru, Jamesa Gray’a i razem z Joaquinem Phoenixem zagrał w filmie WE OWN THE NIGHT, którego jest także producentem.
W roli producenta występuje zresztą nie tylko przy realizacji WE OWN THE NIGHT, Wahlberg jest również producentem wykonawczym serialu HBO Ekipa, który otrzymał nominację do Złotego Globu. Przyszłe plany obejmują nowy serial In Treatment, w którym zagra Gabriel Byrne, a także kolejne filmy fabularne.
Będąc zaangażowanym filantropem, założył w 2001 roku The Mark Wahlberg Youth Foundation, aby wspierać dzieci i nastolatków w swoim mieście.

EVA MENDES (Amanda Juarez) przyciągnęła uwagę widzów dzięki małej, choć istotnej roli w entuzjastycznie przyjętym przez krytykę filmie Dzień próby. Od tego czasu dowiodła, że nieźle radzi sobie zarówno w rolach komediowych, jak i dramatycznych.
Mendes zagrała z Willem Smithem i Kevinem Jamesem w przeboju Columbia Pictures Hitch, a następnie w Trust the Man z Julianne Moore, Maggie Gyllenhaal i Billy’m Crudupem. Ostatnio wystąpiła wspólnie z Nicolasem Cagem w filmie Sony Pictures Ghost Rider, nakręconym na podstawie jednego z komiksów Marvel Comics, bijącym rekordy kasowe na całym świecie.
Mendes ukończyła ostatnio zdjęcia do filmu Cleaner, w którym wystąpiła razem z Edem Harrisem i Samuelem L. Jacksonem. Wzięła również udział w realizacji niezależnego filmu fabularnego zatytułowanego Live!, w którym gra oraz stawia pierwsze kroki jako producent wykonawczy. Będzie ją można też obejrzeć w The Wendell Baker Story z Lukiem Wilsonem.
Wśród jej wcześniejszych osiągnięć w karierze filmowej należy również wymienić Out of Time, Pewnego razu w Meksyku, Za szybcy, za wściekli, Liczą się tylko Frankliny i Skazani na siebie.

Aktor-weteran ROBERT DUVALL (Burt Grusinsky) otrzymał swoją pierwszą nominację do nagrody Akademii za Najlepszą Rolę Drugoplanową za swą kreację Toma Hagena, doradcy prawnego rodziny Corleone w Ojcu Chrzestnym. W 1979 roku, Duvall zdobył drugą nominację do Oscara w kategorii za Najlepszą Rolę Drugoplanową za rolę Kilgore’a w Czasie Apokalipsy. W następnym roku sięgnął po kolejną nominację do Nagrody Akademii, tym razem w kategorii dla Najlepszego Aktora, za rolę pilota marynarki wojennej, Bulla Meechuma w Wielkim Santinim. Został uhonorowany nagrodą Akademii w kategorii dla Najlepszego Aktora w 1983 roku za kreację w obrazie Pod czułą kontrolą. Następnie znów otrzymał nominację za Apostoła (film, do którego sam napisał scenariusz i który reżyserował) oraz zdobył Złoty Glob za film Stalin i otrzymał nominację do tej nagrody, a także swoją szóstą nominację do Oscara za rolę w Adwokacie.
Duvalla debiutował na wielkim ekranie filmem Zabić drozda. W tym klasycznym już dziś obrazie Duvall zagrał kluczową rolę tajemniczego, niezrozumianego Boo Radley’a. Do imponującej swymi rozmiarami listy jego pozostałych osiągnięć zaliczyć również należy udział w takich filmach fabularnych jak: The Chase, Countdown, The Detective, Bullitt, Ludzie z deszczu, Prawdziwe męstwo, M*A*S*H, THX 1138, Wielki napad w Minnesocie, Joe Kidd, Rozmowa, Ojciec Chrzestny II, Orzeł wylądował, Elita zabójców, Network, Siedmio-procentowy roztwór, Prawdziwe wyznania, W poszukiwaniu D.B. Coopera, The Natural, Uwolnić Harry'ego, Szybki jak błyskawica, Colors, Historia Rose, Upadek, Geronimo: amerykańska legenda, Wrestling Ernest Hemingway, Zawód: Dziennikarz, Szkarłatna litera, Fenomen, Szósty dzień, John Q, Dzień Zagłady, 60 sekund, Generałowie, Bezprawie, Wakacje Waltera czy Tygrysy Murawy.
Duvall stworzył Butchers Run Films, aby móc bardziej aktywnie wpływać na wszystkie etapy produkcji i wszystkie dziedziny sztuki filmowej niezbędne do powstania filmu. Spółka jest pierwszym współproducentem Wszystko zostaje w rodzinie, w którym Duvall również występuje; film zdobył Humanitas Award. Aktor był producentem wykonawczym filmu TNT Człowiek, który pojmał Eichmanna, w którym stworzył postać chłodnego nazistowskiego biurokraty, Adolpha Eichmanna. Na początku 2001 roku pojechał do Argentyny w celu realizacji filmu Assassination Tango, w którym był reżyserem, autorem scenariusza, producentem i aktorem. Ostatnio zagrał z Drew Barrymore i Erikiem Bana w Lucky You Curtisa Hansona

TWÓRCY:

JAMES GRAY debiutował jako reżyser mając 25 lat, filmem Mała Odessa, entuzjastycznie przyjętym przez krytykę dramatem kryminalnym o przebojowym facecie powracającym do swego rodzinnego Brighton Beach na Brooklynie. W filmie zagrali Tim Roth, Edward Furlong i Vanessa Redgrave. Obraz zdobył Nagrodę Krytyki na Festiwalu Filmowym w Deauville, a także Srebrnego Lwa na Festiwalu w Wenecji. Tego samego roku, otrzymał też nominacje do Independent Spirit Awards za Najlepszy Debiut Filmowy i za Najlepszy Pierwszy Scenariusz.
W 2000 roku Gray napisał scenariusz i wyreżyserował swój drugi film dla Miramax, Ślepy tor, w którym zagrali: Mark Wahlberg, Charlize Theron, James Caan i Joaquin Phoenix. Film został wyselekcjonowany do oficjalnego konkursu na Festiwalu Filmowym w Cannes.